Woensdag 20 September

Na een dubieus ontbijtje in het hotel, was het tijd voor een ferme ochtendwandeling naar wederom donwtown Nashville.

We hadden vandaag een redelijk vol programma, met als hoogtepunt ’s avonds een show in the Grand Ole Opry House. Voordat het zover was, moest er eerst nog een heel lijstje afgewerkt worden.

Wat direct opviel was dat zelfs in de ochtend, voor 12 uur, uit bijna elke bar live-muziek klonk. Hier werd letterlijk overal dag en nacht live-muziek gemaakt.

De eerste activiteit voor vandaag was het vinden van een fatsoenlijke coffee shop met een normaal werkend espresso-apparaat. En dat is nog een verdomd lastige opdracht in Nashville. Er was er welgeteld 1 in dowtown Nashville.
Die maakte dan wel weer meteen een erg lekkere bijzonder stevige espresso.

Het mooie van Nashville is dat het de Amerika’s country capital is en dat de hele stad dan ook volledig als zodanig gestyled is.
Grote country style bars met overal live country of minimaal country-gerelateerde muziek.
Overal winkels met cowboy hoeden en bijpassende kleding. Maar ook veel winkels met boots, héél veel boots.
Het lot had bepaald dat er een hele grote boots winkel recht tegenover de coffeeshop zat. Daar kon je gewoonweg niet omheen.

Boots, heel veel boots, in alle kleuren en maten en een groot bord “buy 1 pair, get 2 pairs free”. De ogen van de dames stonden al wijd open na de sterke espresso en begonnen daarbij nu ook nog eens te glimmen. De eerlijkheid gebied mij te zeggen dat ik ook niet geheel ongevoelig ben voor dit soort acties.
Zoeken, passen, weer verder zoeken, nog eens passen, moeillijke voeten, moeillijke laarzen, nogmaals zoeken, nog een keertje passen. Het was één groot feest.
Ineke en Trudy hadden hun boots gevonden, Erika en Annie hadden te maken met moeillijke voeten danwel boots en konden niet slagen. Kees was geen man voor boots.
  
Dus zat er voor mij niets anders op dan dat ik een mooi paar boots uitzocht, zodat Trudy en Ineke optimaal konden profiteren van deze mooie actie....

Met tassenvol boots togen we op weg naar the Ryman Auditorium. Dit voor Amerikaans begrippen historisch pand was het voormalige onderkomen van “the Grand Ole Opry”, het langst lopende radio programma in de USA. Ook wel bekend als “the show that made country music famous”.  
Tegenwoordig wordt het hoofdzakelijk gebruikt voor rondleidingen en kun je er vooe $30 je eigen nummer opnemen in de studio en op een CD laten zetten.
Het plan was dat ik een nummer zou inspelen en inzingen. Een gitaar mocht je daar lenen.
Helaas bleek bij aankomst dat de Ryman Auditorium vandaag afgehuurd was voor eeen private event. Soms zit het mee....
We besloten om de volgende ochtend een nieuwe poging te wagen.

Doordat de opnames niet doorgingen hadden we wel mooit de tijd om het Johnny Cash museum te bezoeken en eerst nog wat te eten en te drinken in wederom een erg mooie bar waar iedereen zijn naam gewoon op de muur mocht schrijven.
   

  
Johnny Cash geldt toch als één van de iconen van de country music (en nog veel meer stijlen) en heeft het grootste gedeelte van zijn leven in Nashville gewoond.
Een prachtig museum dat een goed beeld en overzicht geeft van het leven en de muzikale carriere van Johnny Cash.

’s Avonds was het tijd voor een show in the Gard Old Opry House. Wellicht de bekendste concertzaal ter wereld voor country muziek.
Iedere woensdagavond is daar een show voor de Opry die rechtstreeks op radio en tv wordt uitgezonden.
Tijdens de voorbereidingen van onze road trip ontdekte ik op de website van the Grand Ole Opry dat de woensdagavond dat wij in Nashville zouden zijn Darius Rucker op zou treden. Darius kende ik als zanger van Hootie & the Blowfish en heeft een buitengewoon mooie stem. Darius in the Grand Ole Opry was dus een kans die we niet konden laten lopen.

De zaal van de Grand Old Opry House was erg indrukwekkend en had zo’n 4400 zitplaatsen.
Wij hadden geweldige zitplaatsen gereserveerd, bijna voor aan het podium.
 
Tijdens de ruim 2 uur durende gelikte show kwamen er 8 verschillende artiesten voorbij, met Darius Rucker als afsluiter.
Alle andere artiesten waren klaarblijkelijk allemaal bekende country-kneiters, stuk voor stuk Grammy-genomineerd (maar dat lijkt iedereen daar te zijn), maar ik kende er helemaal niets van.
       
Het geluid was fantastisch, wat erg knap was gezien het feit dat er telkens een totaal nieuwe band op het podium stond en er maar een paar minuten ombouwtijd tussen de bands door was.
Het afsluitende optreden van Darius Rucker was helemaal top, zeker toen hij als kers op de taart “Let Her Cry” speelde, mijn favoriete nummer van Hootie & the Blowfish. Kijk en luister even naar de video clip “Darius Rucker in the Grand Ole Opry House”.
    

We hadden al een Uber besproken voor de terugweg (the Grand Ole Opry House lag een stukje buiten Nashville), die ons keurig op stond te wachten en ons naar the Bourbon Street Blues & Boogie Bar bracht. Daar speelde een erg lekkere blues band. Wel fijn....effe geen country.
 
In de bar hadden we afgesproken met Judy van Meteren, die met Peter, Arie (Arisse) en Chacandra heel toevallig ook in Nashville was.
Verdomd gezellig nog, van die onverwachte ontmoetingen.