That's All Folks!

That’s All Folks…

Zoals de Chinese filosoof Confucius ooit zei: “aan alle mooie dingen komt een eind”.
Zo ook aan deze fantastische muzikale road trip door de USA.
Het was vrijdag 29 september en we pakten voor de laatste keer deze trip onze koffers. Dit keer echter met frisse tegenzin, omdat er niet een volgende bijzondere bestemming op ons wachtte. Het betekende het einde van deze hele bijzondere trip. Er wachtte ons slechts een lange reis terug naar ons koude en regenachtige kikkerlandje.

We hadden onze reis de afgelopen dagen veelvuldig de revue laten passeren. Het oordeel binnen het reisgezelschap was unaniem: dit was een fantastische hele bijzondere once-in-a-lifetime trip geweest.
In bijna 3 weken tijd heel veel gezien en gehoord. Bijna ons hele To-Do c.q. wensenlijstje afgewerkt, wat vooraf toch bijna een onmogelijke opgave leek.
In het totaal hebben we zonder problemen met de Dodge Caravan 2755 kilometers afgelegd, 8 bestemmingen in 7 etappes. Dat lijkt heel veel, maar ook de autoritten waren geen moment vervelend.
Er is de hele reis werkelijk niet 1 onvertogen woord gevallen. Wel hebben veel, heel erg veel, gelachen. Een absurde hoeveelheid calorieën naar binnen gewerkt waar het lederen stringetje van de gemiddelde sumoworstelaar van zou knappen. En af en toe een kleinigheidje genuttigd uit de licht-alcoholische sector. Maar dat uitsluitend ter bevordering van het groepsgevoel binnen het reisgezelschap uiteraard.   

De vraag wat nou hét hoogtepunt van deze reis was, kon niemand beantwoorden. Het was eigenlijk een aaneenschakeling van louter hoogtepunten. Alsof je de laatste 5 minuten van 20 Bobbi Eden films aan elkaar monteert zeg maar.
OK, ik dwaal af….

Het mooie was dat iedere bestemming weer heel anders was, met allemaal hun eigen verschillende karakter.

Chicago, the big city als startpunt, met meteen al een reeks aan hoogtepunten: Willis Tower met de glazen box op 412 meter (letterlijk hoogtepunt..), Buddy Guy’s Legends Blues Club, the Loop, House of Blues, Al Capone’s Green Mill jazz club, Chicago Cubs - New York Metz op Wrigley Field.

St Louis, met z’n belachelijk hoge Arch, the Blueberry Hill en Chuck Berry.

Memphis, met Beale Street met veel livemuziek, breedgeschouderde gespierde donkere agenten en linedance met Kees en Trudy, the Sun Studio, Stax Records, Al Green’s Full Gospel Tabernacle kerkdienst, BB King’s Blues Club en uiteraard Elvis’ Graceland.

Nashville, met Broadway met dag en nacht (country) livemuziek, mooie en voordelige boots, Johnny Cash museum, Grand Ole Opry met o.a. een fantastische Darius Rucker en de toevallige ontmoeting met Judy, Peter, Arie en Chacandra bij de Bourbon Street Blues & Boogie Bar.

Muscle Shoals, met de kleine maar heel erg bijzondere Muscle Shoals Sound Studios, als eerste buitenlandse deelnemenrs de 2e prijs bij de lokale pubquiz, Kees zijn onnavolgbare vertolking van All Over Now tijdens de karaoke avond en de dikste chauffeur ooit in het kleinste taxietje ooit.

Clarksdale, met zijn arme buitenwijken en zijn verpauperde en uitegstorven “centrum”, Morgan Freeman’s Ground Zero Blues Club, Cigar Box Guitar Festival, Theo Dasbach’s Rock & Blues museum met het Nederlandse tintje, de Shack Up Inn bij de Hopson Plantation en echte blues bij Red’s Juke Joint.

Natchez, met Annie’s trucjes met zwemband in het zwembad, de mooie ligging aan de Mississippi en de saloon met de kleine dwerg.

En als laatste uiteraard New Orleans, met het ranzige Bourbon Street, Pat O’Brien’s Hurricane Cocktails, het prachtige French Quarter, het leuke Frenchman Street met heel veel (verschillende) muziek, de Brass Bands op straat, de tocht over de Mississippi met de stoomraderboot en de spannende tocht door de swamps of New Orleans met de moerasboot.

Het is bijna onwerkelijk veel als je alles zo in 1 lijst op een rijtje zet. En dan zijn dit alleen nog maar de hoogtepunten…

Maar nu was het voor de laatste keer uitchecken tijdens deze reis.
Uit luiheid en pure decadentie hadden we de auto meegegeven aan de valet-parking, dus die lieten we nu weer netjes voorrijden.
De rit naar Louis Armstrong International Airport duurde een klein half uurtje. De auto inleveren ongeveer 5 minuten. Wachten op de vlucht naar Houston zo’n 2,5 uur.
De korte vlucht van New Orleans naar Houston nam nog geen uur in beslag. Het was een klein toestel van United Express, dus lekker gevoelig voor wind en hobbelig door de wolken. Dit alles tot grote vreugde van Annie, die de afgelopen 3 weken door alle indrukken bijna was vergeten dat ze vliegangst had.
De lange vlucht van Houston naar Amsterdam was een beetje hobbelig, maar verder uneventful, zoals de Engelsen zeggen.
De NS bracht ons keurig volgens het spoorboekje van Schiphol naar het pittoreske Tiel.
Op het station in Tiel namen we afscheid en gingen we na 3 weken ieder weer onze eigen weg (nou ja, ik ging met Erika mee en Kees met Annie).
Hier eindigde onze geweldige muzikale road trip door de USA.

Het was mij een genoegen om deze reisblog bij te houden, hoewel ik door gebrek aan tijd wel wat achter liep.
Uit de verschillende reacties begrijp ik dat de blog aardig goed is ontvangen een behoorlijk gelezen werd. Sommigen hadden ‘m zelfs toegevoegd aan het dagelijkse ochtendritueel.
Dat doet mij uiteraard bijzonder veel deugd.
Maar zoals eerder gezegd, aan alle mooie dingen komt een eind, zo ook aan deze blog...

Het gaat u allen goed!

Bijna thuis.....

Helemaal thuis.....