Donderdag 21 September

Nashville was verrassend leuk geweest. Heel erg leuk zelfs, met wederom een totaal ander eigen karakter in vergelijking met Chicago en Memphis.
Maar ook aan het leuke Nashville kwam een eind.
Vandaag stond er weer een reisdag op het programma. Van Nashville naar Muscle Shoals, een rit van 216 km door Tennesee en Alabama.

Maar voordat we Nashville achter ons gingen lieten, stond er eerst nog een uitgestelde opname in de studio van the Ryman Auditorium op het programma.
Alles was tot in de puntjes voorbereid. Ik had de tekst en alle akkoorden opgezocht en uitgeschreven (Kalien mag raden welk nummer ik na ruim 35 jaar weer opnieuw op wilde gaan nemen), wekker op tijd gezet, keel de avond ervoor goed gesmeerd. Dit kon gewoonweg niet meer misgaan.
Toen ik mij vol goede moed meldde bij de kassa, kreeg ik een lijst van 25 countryhits onder mijn neus geduwd, waarvan ze de backingtrack beschikbaar hadden. Misschien dat ik er 1 of 2 van de 25 ooit wel eens gehoord had, 
Toen ik zei dat ik gewoon zelf wilde spelen zonder band, vertelde de dame dat dat alleen mocht als ik een eigen nummer had. Bestaande nummers van andere artiesten waren niet toegestaan. Dit i.v.m. auteursrechten.
Dat plan viel dus al vroeg in de ochtend in duigen.
Dan maar op weg naar Muscle Shoals.

De route van vandaag was grotendeels binnendoor. Een welkome afwisseling na honderden kilometers interstate highway.
Daardoor werd ook wel heel erg duidelijk wat een absurde hoeveelheid kerken er in Tennessee en Alabama langs de weg staan. We bevonden ons heel duidelijk in de bible belt.
Enkele tellingen maakten duidelijk dat er op sommige stukken daadwerkelijk meer kerken dan huizen langs de US highway stonden.
De begrippen marktwerking en vraag en aanbod leken volledig aan de inwoners van Tennesee en Alabama voorbij te zijn gegaan.

Alsof we met die overdaad aan kerken nog niet genoeg religieuze waanzin aan ons voorbij hadden zien schieten, kwamen we een stuk verder ineens ook nog eens een paard en wagen met Amish tegen. En het bleef niet bij één.
Deze absurde incestueuze middeleeuwse secte komt toch wat onwerkelijk over. Met paard en wagen langs de McDonalds, Waffle House en KFC....

“Sweet home Alabama, where the skies are so blue…”, een stukje uit de lyrics van de Lynyrd Skynyrd song Sweet Home Alabama.
Dit was niet helemaal wat wij ervoeren toen we Alabama binnenreden. Zelden zo’n enorme bak regen over ons heen gehad (zie videoclip “Rainy Alabama)”. Zo erg zelfs dat we noodgedwongen de auto een tijdje op een parkeerplaats langs de weg gezet hebben, omdat het zicht nul komma nul was.
Gelukkig was het bij aankomst bij ons hotel in Muscle Shoals weer droog en kwamen the skies so blue er weer een beetje doorheen.

Ik vermoed dat veel mensen geen idee hebben wat Muscle Shoals voor een oord is en waarom wij uitgerekend dit gehucht op onze reis aandeden.
Voor een volledige uitleg verwijs ik gaarne naar de gelijknamige documentaire op Netflix.
In het kort komt het erop neer dat drie uit het moeras van Alabama getrokken hillbillies eind jaren 50 in het gehucht Muscle Shoals een studio beginnen, genaamd FAME. De sound is op de één of andere manier uniek, alsmede de studiomuzikanten.
Door deze unieke sound en door de unieke studiomuzikanten (Muscle Shoals Rythm Section, later the Swampers) wilde iedere muzikant opnemen in Muscle Shoals.
Het aantal wereldsterren dat naar dit kleine gehucht in Alabama is getrokken om hun platen op te nemen is onvoorstelbaar.

Door de geschiedenis en door de documentaire hadden we Muscle Shoals aan onze route toegevoegd.
Het doel was een rondleiding in the Muscle Shoals Sound Studios, een afscheiding van Fame na de zoveelste ruzie binnen het management van Fame.
Volgens de website startte de laatste tour om 16:30 uur. Die konden we nog net halen.
Aangekomen bij de Sound Studios bleek het nou niet echt een groot studio complex te zijn. Een wat uit de kluiten gewassen opnameschuurtje leek het gebouwtje beter te omschrijven. We vroegen ons ernstig af hoe je in dat gebouwtje in godsnaam een rondleiding van een uur kon verzorgen.
  
Eenmaal binnen bleek de laatste tour reeds om 15 uur geweest te zijn. Die van 16:30 uur was alleen in het hoogseizoen. Het feit dat we de volgende ochtend weer verder zouden reizen deed daar weinig aan af.
Nou kunnen 4 dames uit Tiel in dat soort gevallen echt heel erg zielig kijken.
Na spoedoverleg tussen de kaartjesverkoper en de tourguide, stelde de guide voor dat we toch even rond mochten kijken en dat hij wel e.e.a. uit wilde leggen, omdat we helemaal uit Nederland kwamen. Maar geen volledige tour.
We mochten gewoon de studioruimte in, wat voor ons veruit de belangrijkste ruimte was. Daarnaast vertelde hij verschillende mooie anekdotes en beantwoordde al onze vragen.
     
Uiteindelijk stond ik dus in de ruimte waar the Rolling Stones in 3 dagen tijd Brown Sugar, Wild Horses en You Better Move On uitgewerkt en opgenomen hadden. Nummers die ik ruim 40 jaar later nog steeds sta te coveren.
De ruimte op zich stelde misschien niet zo heel veel voor, maar die geschiedenis en die wetenschap bezorgde mij toch wel kippenvel.
Daarnaast nog wat mooie anekdotes over Paul Simon en de piano in het midden van de studio waarop één van de roadies van Lynyrd Skynyrd het intro van Freebird gecomponeerd had.
   
De lijst artiesten en bands die hier historische nummers hadden opgenomen was imposant: Aretha Franklin, the Rolling Stones, Paul Simon, Lynyrd Skynyrd, Wilson Picket, Willy Nelson, Joe Cocker, Cat Stevens, Bob Seger, etc.
Je voelde bijna de historie als je in die ruimte rondstapte. Je kon ‘m bijna ruiken.
Over ruiken gesproken: Annie wilde nog gebruik maken van het toilet in de studioruimte, in de wetenschap dat Mick Jagger daar wellicht een kleine dan wel grote boodschap had gedaan, maar daar hebben we toch maar een stokje voor gestoken.
Het hele gezelschap was erg onder de indruk en iedereen was ervan overtuigd dat deze “mini-tour” precies was wat wij zochten.De tour-guide zelf was ook enthousiast en weigerde elke fooi.
Wederom een hoogtepunt.

Na afloop van de indrukwekkende “tour” besloten we naar Florence te rijden, aan de andere kant van de Tennessee River. Een klein stadje, met een historisch centrum volgens de borden.
 
Niet bepaald een bruisend geheel, maar er was in ieder geval één pub: “On the Rocks”. Precies wat we nodig hadden om de enorme dorst die Muscle Shoals had veroorzaakt enigszins terug te dringen.

Erg druk was het (nog) niet. Een paar hillbillies en een verdwaalde redneck.
Gewoon effe een biertje en dan weer verder....dachten we.
Totdat de barkeeper vertelde dat er om zeven uur een Trivia quiz was, gevolgd door een Karaoke avond vanaf tien uur.
Annie veerde dolgelukkig op. Eindelijk haar pubquiz. Het was duidelijk: wij gingen die avond pubquizen in Florence Alabama!

Het was niet de best bezochte pubquiz ever. We begonnen met 5 teams.
Met team “Auntie Annie” waren we echter wel het eerste team van buiten de USA, of zelfs buiten Florence, Alabama.
De regels van de quiz waren iets anders dan bij de maandelijkse pubquiz bij de Beurs. Hierdoor was het wel de meest trage quiz ooit. Er waren geen muziekvragen. Wel vragen over de NFL, de US congress, quotes from US vice-presidents, etc. Dus een aardig Amerikaans gerichte quiz.
We waren dan ook bijzonder trots dat wij uiteindelijk de eerste prijs mee naar huis namen.
OK, we werden tweede, maar we namen toch de eerste prijs mee naar huis. Én de tweede prijs.
De winnaars van de eerste prijs ($50 cash), een bejaard kwartet uit de omgeving, waren zo onder de indruk van het team uit the Netherlands, dat ze hun prijs aan ons schonken!

Na de pubquiz was het de beurt aan de karaoke avond. De eerste ooit in Florence, een probeerseltje van de pubbaas.
Het was allemaal bijzonder knullig opgezet, maar dat mocht de pret niet drukken. Er was duidelijk ruimte voor groei.
Als eerste waren Brendan en zijn vriendin Kelcy aan de beurt. Die hadden avond aan avond voor de spiegel staan oefenen en waren zichtbaar nerveus voor deze grote avond.
De volgende in het rijtje was een lokale zangheld, met een hoofd alsof hij zo uit een tekenfilm was gestapt. Hij had zich speciaal voor deze avond in zwart pak met bijpassende stropdas gehesen.
Dit alles was slechts de opmaat naar het weergaloze optreden van Kees, die wij voor het gemak maar op hadden gegeven met zijn favoriete nummer “It’s All Over Now”.
Wat alle hillbillies en rednecks in de pub niet wisten is dat Kees gespeend is van iedere vorm van gène zodra hij het podium opstapt.
Zie de videoclip “Karaoke Kees” en begrijp waarom er een stuk of 20 redneck en hillbilly monden openvielen.

De organisator van de pubquiz en karaoke vroeg nog of wij niet de hele week konden blijven.
Maar wij moesten de volgende morgen weer op tijd verder, dus aan dat verzoek konden we niet voldoen.
Aangezien iedereen (en zeker ik als chauffeur) al e.e.a. gedronken had, besloten we om de auto te laten staan en die de volgende dag op te pikken.
Dus ik vroeg de barman om een taxi te regelen. “For 6 persons!” zei ik er nog expliciet bij. Maar da twist hij al, zei hij.

Na zo’n 20 minuten kregen wij te hoen dat de taxi buiten klaar stond.
Nou is Amerika toch het land van de belachelijk oversized cars....
Toen wij echter naar buiten liepen stond daar de kleinste taxi ooit en waarschijnlijk de kleinste auto uit Alabama en omgeving.
Mijn verbaasde gezicht was blijkbaar erg vermakelijk, want Ineke en Erika hingen al slap van het lachen tegen de voorpui van de pub.
Toen ik naar de taxi liep om uit te leggen dat wij toch een iets ander formaat taxi in gedachte hadden en de chauffeur het raampje open draaide, rolden de dames echt bijna over de stoep van het lachen.
Achter het stuur zat een soort van een enorm Amerikaans hangbuikzwijn van naar schatting minimaal 250 kg. Door zijn formaat zat hij niet alleen achter het stuur, maar ook nog half op de passagiersstoel...
Probeer dan nog maar eens serieus uit te leggen dat in deze dinky toy geen 6 passagiers passen.
Gelukkig arriveerde er op dat moment nog een tweede taxi.

De chauffeur hangt zichtbaar over de passagiersstoel...

Op de terugweg lagen Ineke en Annie slap van het lachen op de achterbank te kronkelen.
Trudy ging nog een geanimeerd gesprek aan te gaan, in een poging te verhullen dat de dames achterin de chauffeur aan ’t uitlachen waren.
Dat leverde echter het meest grappige gesprek ooit op.
De chauffeur was behalve heel erg dik ook nog erg groot. Dus Trudy begon tegen deur geklemd omhoog kijkend een fijn gesprek aan te gaan in het plat Tiels. De chauffeur antwoordde vervolgens in een onvervalst plat zuidelijk accent.
Dit leverde een heel mooi gesprek op vol met hilarische spraakverwarringen, zoals toen de beste man probeerde uit te leggen dat ze over de brug over the Tennessee River reden en Trudy vroeg of hij Al Green kende. “We don’t have a green river over here....” was zijn antwoord.