25-28 September New Orleans

(de laatste dagen in New Orleans heb ik voor het gemak en uit luiheid samengevoegd in 1 blog)

De dag van de laatste verplaatsing van deze vakantie was aangebroken. Een kleine 300 km van Natchez naar New Orleans.
In New Orleans zullen we nog 4 dagen vertoeven en dan “It’s All Over Now” en vliegen we weer terug naar Nederland.

Voordat we de highway op gingen draaien, stond er nog 1 activiteit op het lijstje. Niet meteen bovenaan mijn lijstje en al helemaal niet op Kees zijn lijstje, maar onder een bezoek aan een mega supermarkt kwamen we eenvoudigweg niet uit.
“Gelukkig” was er een Walmart Supercenter aan de rand van Natchez. Dat klonk wel groot genoeg.
De winkel was enorm, belachelijk groot als je het mij vraagt.
Voor het binnengaan maakten we duidelijke afspraken. We zouden elkaar allemaal in de gaten houden, zodat we ogenblikkelijk professionele hulp in konden roepen als één van ons dreigde te bezwijken onder een “total buyers meltdown”.
De financiële en psychische schade viel achteraf mee.

 
En daar zijn ze weg.....

We arriveerden redelijk vroeg in de middag in New Orleans. Het eerste wat opviel toen we New Orleans binnenreden was het schokkende aantal daklozen dat in een soort van geïmproviseerde tentenkampen onder de viaducten leefden. Dit was één van de pijnlijk zichtbare gevolgen van orkaan Katrina die in 2005 enorme schade had aangericht in New Orleans.
 

Ons hotel zat op een uitstekende locatie. Midden in het centrum, met French Quarter en Bourbon Street letterlijk om de hoek.
De kamers en de bedden waren beduidend kleiner dan wat we tot dan toe gewend waren, maar dat namen we voor lief gezien de uitstekende locatie.
Bovendien zat er een PJ’s Coffee Shop op de begane grond en kon je aan de receptie behalve in- en uitchecken ook nog een koud biertje uit de tap krijgen. Een klassiek voorbeeld van het nuttige met het aangename verenigen.
 

Hurricane Cocktail
Annie had, als altijd, haar huiswerk goed gedaan en stelde na het inchecken voor om de koffers op de kamers te dumpen en ons dan spoorslags richting Pat O’Brien’s Bar te begeven om ons te goed te doen aan de wereldberoemde Hurricane Cocktail.
Deze cocktail was in de jaren 40 gecreëerd door Pat O’Brien, de toenmalige uitbater van de gelijknamige bar, die nog steeds op dezelfde plek zit.
De Hurricane cocktail werd destijds gecreëerd om van het rum-overschot af te komen (de kroegbazen konden alleen een doos goede Whisky kopen als ze er een paar dozen slechte rum bij kochten).
Volgens de verhalen donderen de meeste klanten na 2 of 3 Hurricanes van hun barkruk. Dat klonk als een mooie uitdaging.
Pat O’Brien’s was een mooie pub met een prachtige binnentuin, waar het heerlijk toeven was op deze warme en zonnige dag. Vrijwel iedereen op het behoorlijk volle terras dronk Hurricanes.
 
De Hurricane werd in een traditioneel Hurricane glas geserveerd, waar je $3 extra voor betaalde. Je mocht het glas meenemen als je dat wilde, of je kon het na afloop bij de bar inleveren en $3 terugkrijgen. Inderdaad…..dat noemen ze ook wel statiegeld.
De ober leek zo uit een Sjors en Sjimmie boek ontsnapt en sprak ons, om het geheel toch iets meer cachet te geven, in het Frans aan. Wanneer je echter in het Frans antwoord gaf, verstond hij er geen ruk van. Hij kende alleen zijn standaard zinnetjes.
  
Toen het begon the schemeren deed hij met veel poeha nog wel zijn grote truc: het ontsteken van de Flaming Fountain. Naast de Hurricane het tweede fenomeen waar Pat O’Brien’s zo beroemd om was. Ik vond de Hurricanes leuker….
   
We hebben het netjes bij 3 Hurricane’s gelaten…geloof ik. Nou ja, hooguit 4 of 5.
Maar niemand is van zijn kruk of stoel gevallen.
   
Aan het eind even alle restjes gesmolten ijs netjes tussen de planten kieperen om daarna de glazen in te leveren.
Behalve Trudy dan. Die sloeg haar glas gewoon kapot tegen het smeedijzeren hek.

Bourbon Street
Na een Hurricanetje of wat, lag de culinaire lat niet meer zo heel erg hoog. De behoefte aan een exquis 5-gangen diner was allang weggespoeld.
Dus gewoon aanschuiven in de plaatselijke tegenhanger van de Bambi Snack, om een hamburger of een Po Boy naar binnen te schuiven.
  
Een Po Boy (schijnt de afkorting van Poor Boy te zijn) is een traditioneel broodje uit Louisiana. Eigenlijk is het gewoon een stokbroodje waar je vlees, vis of ander afval tussen propt.
We hadden besloten om via Bourbon Street terug te lopen naar het hotel. Bourbon Street is natuurlijk de wereldberoemde straat van New Orleans, die iedereen kent van de romantische plaatjes, met vrolijke brass bands en pittoreske koloniale balkonnetjes.
De verhalen die we de afgelopen weken gehoord hadden over Bourbon Street gaven toch een iets minder romantisch beeld.
Allereerst was het grootste gedeelte van Bourbon Street opgebroken, wat het aanzicht van de straat uiteraard niet ten goede kwam. Brass bands en andere straatmuzikanten hadden hierdoor ook geen ruimte in Bourbon Street.
Daarnaast viel het merendeel van de etablissementen in de categorie “ranzig” in plaats van “romantisch”. Strip joints, fast food tenten en pubs en clubs volgepakt met stomdronken Amerikanen. Nou ligt het standaard gespreksvolume bij Amerikanen al heel wat decibellen hoger dan bij Nederlanders, maar het standaard gespreksvolume van dronken Amerikanen nadert met gemak de pijngrens.
Er was wel veel livemuziek, maar wat er overal naar buiten schalde had weinig of helemaal niets te maken met New Orleans jazz, rythm and blues, of Zydeco. Zo hadden Fats Domino, Louis Armstrong, of Dr John het echt niet bedoeld.
We hebben het nog wel even geprobeerd, een afzakkertje in zo’n lawaaitent. De band speelde voornamelijk stevige meelallers en kreeg enthousiaste bijval van het meelallende publiek. Maar dat is in Amerika in dit soort tenten niet zo heel erg moeilijk. Als het maar herkenbaar is, met niet te moeilijke teksten die je heel hard kunt meezingen.
  
Ik heb het in m’n eentje 2 dagen later nog eens geprobeerd, toen de rest mij iets te vroeg onder de wol kroop, maar het was nog steeds niet mijn ding. Ondanks het feit dat ik toch van alles aangeboden kreeg: weed, cocaine, titties, etc.
 
Tsja, zo'n dure vakantie moet toch op de één of andere manier terug verdiend worden...

French Quarter
Bourbon Street mocht dan wel wat ranzig zijn, de straatjes en de wijk eromheen, beter bekend als the French Quarter, waren geweldig.
Prachtige panden met die karakteristieke balkons (die een voorbeeld schijnen te zijn van de laat 18-eeuwse Spaanse architectuur), heel veel leuke aparte winkeltjes, gezellige barretjes, leuke restaurant(je)s. Een genot om in French Quarter rond te zwerven.
  
Alleen als je Annie meeneemt moet je geen haast hebben. Die vond alle panden en alle planten en bloembakken even mooi. Dus ook pandje 248, en balkonnetje 337 en varen 821, moesten allemaal op de foto. Er waren momenten dat ik met weemoed terugdacht aan de tijd van analoge camera’s met fotorolletjes van 24 of 36 foto’s. De tijd dat men nog selectief was bij het maken van een foto.
       
Aangezien ontbijt gelukkig niet was inbegrepen in ons hotel in New Orleans, liepen we iedere ochtend een eindje French Quarter in om een leuke ontbijtgelegenheid te zoeken. De tweede dag viel de keuze op een leuk restaurantje met een mooie tuin, waar je binnen kon bestellen en dan buiten in de tuin heerlijk kon zitten en van je ontbijtje genieten.
De tuin was rijkelijk beplant. Annie zal ze ongetwijfeld allemaal benoemd hebben, maar ik ben ze ondertussen weer vergeten.
De tuin zat ook vol met mussen, die daar blijkbaar iedere dag kwamen en in sommige gevallen uit je hand aten. Mussen, net als andere vogels, hebben 1 heel groot nadeel: ze schijten…..altijd en overal. Ze maken daarbij geen onderscheid tussen slechte mensen die hen kwaad willen doen en lieve mensen die hen net broodkruimels hebben gegeven en nu rustig een lekker ontbijt zitten te eten.

Mississippi Steamboat Cruise
Een bezoek aan New Orleans is natuurlijk niet compleet zonder een tocht met een ouderwetse Mississippi raderstoomboot.
    
In de buurt van New Orleans bevindt zich langs de oevers van de Mississippi voornamelijk industrie en overslagplaatsen, dus het was niet echt een romantische vaartocht waar je mee teruggevoerd werd in de tijd. Maar een tocht over water is altijd leuk en we hadden een schitterend uitzicht op New Orleans vanaf het water.
De boot was origineel en de schoepraderen werden echt door stoom aangedreven, volgens de gids. De scheepshoorn was in ieder geval met afstand de luidste die ik ooit gehoord had. Wat een ongelofelijke tering herrie maakte dat ding.
         

Frenchman Street
Dezelfde mensen die we de afgelopen weken hadden gesproken en die zeiden dat Bourbon Street eigenlijk niks was, zeiden eigenlijk ook allemaal dat Frenchman Street wel heel erg leuk was.
In Frenchman Street zaten de bars met wel echte New Orleans muziek. Veel verschillende bars met veel verschillende livemuziek.
  
Het was dan ook niet zo moeilijk of vervelend om het daar 2 avonden uit te houden.
Het mooie van New Orleans (en dat was hetzelfde in Chicago, Memphis en Nashville) is dat er heel veel muzikanten naartoe trekken in de hoop daar furore te maken. Het aanbod is daardoor erg groot en de bar- en clubeigenaren kunnen de goede eruit pikken. Daardoor spelen er bijna altijd uitstekende muzikanten en bands.
Één bijzondere wil ik er toch even uitlichten, uiteraard omdat ik zelf ook regelmatig een poging waag op gitaar: Justin Donovan.
Deze vent speelde op een 7-snarige gitaar met scheve frets. Ik dacht eerst nog dat het kwam door de cocktails, maar de frets stonden echt scheef en het waren 7 snaren.
   

Ik heb hem in de pauze even gesproken. Zijn gitaar had dus 3 bassnaren en 4 “gewone” gitaarsnaren. Met zijn duim speelde hij de baspartijen en dan met zijn andere vingers de melodie en solo’s. Niet te doen, maar hij deed het toch.
Hij verontschuldigde zich dat hij nog veel moest oefenen en dat het erg lastig was. Ik vond hem fenomenaal. Zie ook video “Justin Donovan”.
Annie en Kees maakte in Frenchman Street nog vrienden met de oom van Trombone Shorty. Althans, dat beweerde de beste man. Ik vermoedde dat het een verkooptruc was om zijn t-shirts te slijten. De truc werkte uitstekend. Het totaal aan gekochte t-shirts kwam bij Annie daarmee op 17.
 
De opbrengst kwam ten goede aan muziekprojecten voor kansarme kinderen in de wijk Treme, een voornamelijk zwarte wijk die zwaar werd getroffen door orkaan Katrina.
De Treme Brass Band, het resultaat van één van die projecten, speelde niet veel later op de hoek van Frenchman Street. Dat geld was wat mij betreft goed besteed. Zie ook video "Treme Brass Band".


Trudy is haar eigen Hex begonnen in New Orleans

En Erika haar eigen museum...

Soms moet je gewoon je meerdere erkennen...

New Orleans schijnt ook de city of the Absinthe te zijn.
Ik heb mij maar weer opgeofferd....iemand moest het doen.

Louisiana Bayou Swamp Tour
Één van de laatste dingen op onze lijst van een airboat tour door de South Louisiana Bayous en de swamps of New Orleans, om begrijpelijke redenen ook wel alligator tour genoemd.
We hadden onze eigen privé airboat gehuurd, uiteraard wel met een kapitein die wist hoe je zo’n ding moest besturen en die een beetje de weg wist in de swamps van New Orleans.
Een airboat is zo’n moerasboot, aangedreven door een grote ventilator. De boot heeft een volledig platte bodem en kan ook over land “varen”.
   
Onze gids was een grappige local, die zelf ook in de swamps woonde. Hij voer ons door de prachtige moerassen en wist er heel veel over te vertellen en wist ook precies waar hij moest kijken. Bijvoorbeeld om de boot stil te leggen bij een enorm spinnenweb met bijbehorende spin. Dat dan weer niet tot genoegen van iedereen op de boot.
   
Alligators blijken dol te zijn op marshmallows. Het duurde dan ook niet heel erg lang voordat er zo’n 12 alligators rond onze boot aan het cirkelen waren, toen de gids zijn bak met marshmallows tevoorschijn haalde. Die mochten wij dan weer met een stok aan ze voeren. (zie ook swamp video's)
 
En juist wanneer er een hongerige alligator half de boot opkomt om nog een marshmallow te scoren, roept Annie uit “kijk jongens, dat is tilantia, dat mos in de boom”. Niet dat ik wil beweren dat Annie heel snel is afgeleid, maar toch…
Ineke merkte terecht droogjes op dat we nu toch echt even belangstelling hadden voor andere zaken.
De gids stopte de boot af en toe om een goeie mop te vertellen, of om racoons te lokken en te voeren, of om te vertellen of de grote stukken drijvend land in de swamps. Die verplaatsten zich na iedere storm of orkaan, zodat ze daarna iedere keer opnieuw het landschap moesten verkennen omdat het weer heel anders kon zijn.