Dinsdag 19 September

Memphis was geweldig, een onvergetelijke ervaring. Maar het was weer tijd om verder te gaan. Vandaag was wederom een reisdag. Dit keer van Memphis naar Nashville, een reis van zo’n 340 kilometer.

Het eerste doel van deze dag was een ontbijt in the Waffle House ergens langs de interstate highway.
The Waffle House is een keten van redelijk ranzige restaurant-achtige gelegenheden, veelal 24 uur/dag geopend, waar je om 3 uur ’s nachts nog gewoon bediend wordt door een uitgerangeerde trailerpark-slut met 1 tand en een suikerspinkapsel die je ongegeneerd aanspreekt met honey.
Ik had deze topbehandeling reeds enkele jaren geleden ervaren, maar ik wilde mijn reisgenoten dit uiteraard niet onthouden.
Het ontbijt was als verwacht. De waffles waren zelfs bijzonder fluffy voor een waffle house.
De toiletten waren buitengewoon smerig. De wastafels, waar je normaal je handen reinigt, waren zo smerig en zwart dat het vermoeden rees dat deze ook gebruikt werden voor het olie verversen.
Het ws duidelijk: the Waffle House was geen blijvertje.

De reis liep verder bijzonder voorspoedig, we waren vroeg in de middag in ons hotel. Bijna één rchte weg van Memphis naar Nashville.

Het hotel lag op loopafstand van downtown Nashville. Althans, volgens onze normen betreffende loopafstand. Een andere hotelgast, Amerikaans uiteraard, vond het “quite a hike”. Het was duidelijk: Amerikanen lopen niet.
Downtown was ongeveer een kwartiertje lopen. Heuvel-af en prima te doen.

Nashville is natuurlijk het absolute centrum van de Country muziek. Nou niet meteen mijn muzikale voorkeur, noch die van mijn reisgenoten, maar als je op een music road trip door de USA gaat mag je dit niet overslaan.
Downtown Nashville heeft als middelpunt Broadway, met daaromheen nog enkele straten.
Na een kwartiertje wandelen aangekomen op Broadway, was iedereen aangenaam verrast. Broadway was één straat vol met prachtige, meestal grote, bars en restaurants. En werkelijk overal klonk live-muziek.
  
Zoals gezegd, country is niet onze favoriete muziek, maar alles wat maar enigszins aanschurkte tegen country werd gespeeld. Zo hoorden we veel Eagles en Stones-achtige muziek en zelden John Denver achtig gekrakeel.

Ondanks de ervaring en de wetenschap dat dit gruwelijk uit de klauwen kon lopen (zie eerste avond Beale Street in Memphis), besloten we toch een dakterras te pikken, één van de velen.
Maar niet zonder elkaar plechtig te beloven dat we op tijd zouden stoppen met drinken en gewoon normaal zouden gaan eten.
Het weer was geweldig, de drankjes koel en lekker, de serveerster bijzonder vriendelijk. Ondanks dit alles werd de belofte toch gehouden en namen we afscheid van het dakterras net voordat het volledig uit de hand liep.
  

Annie had sjans met de drummer achter de ramen

De eerstvolgende tent waar we langskwamen was echter Nudie’s Honky Tonk bar, de langste bar van Nashville naar het schijnt.
Het zou toch bijzonder ongepast zijn om daar zo voorbij te lopen. Dat deden we dan ook niet.
De bar was inderdaad heel erg lang en de Cowboy Punch erg lekker.
 
Annie ontdekte toen in de langste bar van Nashville de man met de langste voeten in Nashville. De poging om heimelijk een foto te maken met zijn norme schoen naast Annie’s schoen, lukte aardig. Totdat Kees de beste man gewoon op de schouder tikte en hem wijzend op Annie zei: “she thinks you you have big feet, can we take a picture?”.
De man was gelukkig heel vriendelijk en bleek Amerikaanse maat 15 te hebben. Omgerekend in EU maten is dat ongeveer maat 51!   
 

De Tielse Honky Tonk Women....