Donderdag 14 September

Voor vandaag stond er een reisdag op het programma. We lieten Chicago voor wat het was en trokken zuidwaarts naar St Louis.
Chicago was erg goed bevallen. Downtown Chicago zou je zelfs gewoon gezellig kunnen noemen, met veel muziek, leuke restaurants en hoge gebouwen.

Eerst even door de McDrive voor een bak koffie voor onderweg en dan op weg naar St Louis, een rit van een 317 miles, ruim 500 km.
Ontbijten zouden we onderweg doen in een fout restaurant lang de weg, bij voorkeur met een serveerster met een suikerspin kapsel en een knauwend accent.
De keuze viel op Danny’s. Geen suikerspin kapsel, maar wel fout en een knauwende serveerster.
Bij het uitdelen van de menukaarten begint Trudy ogenblikkelijk alle prijzen te bestuderen en op te noemen en rekent ze ongevraagd om in Euros en op verzoek eventueel nog in guldens.
Annie leest van ieder gerecht voor hoeveel caloriën er wel niet inzitten. Waarna Ineke en Erika de stappen-app erbij pakken om te kijken hoeveel stappen we nog moeten doen vandaag om zo’n ontbijt er weer af te lopen.
Kees en ik bestellen gewoon wat we lekker vinden. Ongeacht de prijs of de caloriën.
Het reisgezelschap was in een paar dagen tijd een hecht team geworden, met ieder zijn specifieke taak.


Een licht calorie-arm ontbijtje

De route van vandaag liep voornamelijk door Illinois en een kein stukje Missouri. Illinois is niet echt de staat met het meest opwindende en afwisselende landschap. Voornamelijk weilanden en maisvelden.
Onderweg werden nog de typische Hollandse luchten bewonderd, die zich klaarblijkelijk ook in Illinois bevinden.

Terwijl we St Louis naderen kunnen we the Arch al van verre zien. Een belachelijk hoge (192 meter hoog!) roestvrijstalen boog, begin jaren zestig opgericht als eerbetoon aan de Amerikaanse westwaardse expansiedrift. In mijn ogen meer iets om je voor te schamen, maar het moet gezegd, hij was wel indrukwekkend.
 

Het hotel “in” St Louis lag op ongeveer een half uur rijden. Net zoiets als je zegt dat je een leuk hotelletje hebt geboekt in Utrecht en vervolgens bij vd Valk in Tiel incheckt.
Alleen zijn de afstanden in Amerika iets anders dan in Nederland.

De lange rit had ons dorstig gemaakt, dus een Uber XL besteld om ons naar the Loop te laten brengen.
The Loop in St Louis is een lange weg met winkeltjes en bars en restaurants. Voornaamste bezienswaardigheden zijn het beeld van Chuck Berry en the Blueberry Hill.
 

Het was wat onduidelijk of Kees zijn gezichtsuitdrukking te maken had met een moeilijke stoelgang, of met de imitatie van een verdomd lastige Chuck Berry duckwalk... 

St Louis is de geboortestad en hometown van Chuck Berry, geen onbeduidend mannetje in de muziekgeschiedenis.
The Blueberry Hill is een restaurant annex muziekclub waar Chuck Berry 209 keer heeft opgetreden voor hij zijn laatste duck-walk deed.
Mooie tent met een lekker terras waar koud bier geserveerd werd.
     

Verder was er niet heel veel te beleven, behalve de zogenaamde Walk of Fame. Dat waren voornamelijk een serie goudkleurige sterren in het trottoir van bekende en minder bekende figuren, waarvan het merendeel volgens mij niets met St Louis te maken had.

Annie vond echter alle sterren even prachtig en ze gingen één voor één op de foto. Op het moment dat ze een putdeksel stond te fotograferen hebben we ingegrepen...

Als avondactiviteit had Annie een leuk bandje op het internet gevonden die die avond in Joe’s Cafe zouden optreden. Nog net op loopafstand van the Loop.
Althans, dat hangt af van je definitie van “loopafstand”. Het was een aardige tippel, maar de stappenteller van de caloriepolitie gaf aan dat er nog wel wat stappen gemaakt moesten worden om het ontbijt van vanochtend er af te lopen.
Joe’s Cafe bleek zich ergens in een woonwijk te bevinden. Eenmaal aangekomen werd het duidelijk dat het eigenlijk de woning betrof van één of andere artistieke pief, die 1 keer per maand zijn huis openstelde voor een intiem concert, waar bezoekers dan voor $10 bij mochten zijn. Maar.....Joe had de hut inmiddels vol zitten. We mochten nog wel achter in de tuin en konden dan door het raam naar binnen naar de band kijken en luisteren. De entreeprijs van $10 gold ook voor de tuin, hoewel hij eventueel wel een korting in overweging wilde nemen. We mochten wel even een blik werpen in de tuin om te kijken of het wat was.
Juist toen we stonden te overleggen of we wel of niet in de tuin zouden gaan plaatsnemen, maakte Joe de beslissing een stuk eenvoudiger.....hij serveerde geen bier! Hij serveerde trouwens ook geen andere drankjes. Als je wat wilde drinken moest je het zelf meenemen.
Het behoeft verder weinig uitleg dat we Joe zijn tuin hebben gelaten voor wat het was.....