Vrijdag 15 September

Vandaag staat er wederom een reisdag op het programma, met als bestemming Memphis.
St Louis was in feite meer een tussenstop om de route van Chicago naar Memphis wat te breken. Dat Chuck Berry een groot deel van zijn leven duckwalkend door de straten van St Louis heeft gezworven, was daarbij mooi meegenomen.
Memphis heeft met Graceland, Beale Street, Sun Studio, Staxx, etc. zoveel op muziekgebied te bieden dat we daar 4 nachten zullen blijven.
De route van vandaag beslaat 267 miles, een slordige 430 km en voert ons door 3 verschillende staten: Missouri, Arkansas en eindigend in Tennessee.

Het ontbijt was dit keer bij de prijs inbegrepen, dus schoorvoetend besloten om het ontbijt in het hotel te nuttigen. Dat was de eerste vergissing van die dag.
Een droge muffin met een soort van voorgeprogrammeerd omeletachtig voorwerp dat ooit in een vorig leven een vers ei geweest moet zijn, staat niet bovenaan mijn lijst met favoriete ontbijtgerechten.
De koffie was wel een positieve verrassing.

De route door Missouri en Arkansas leidde ons voornamelijk door erg uitgestrekte vlaktes met weilanden, mais- en graanvelden.
De beschikbare radiozenders maakten duidelijk dat we bij Arkansas de bible belt binnenreden. Het prijzen en aanbidden van de grote schepper kreeg steeds meer de overhand. Een lekker stukkie muziek werd steeds lastiger te vinden.

De reis verliep zeer voorspoedig. We arriveerden om 13:30 al bij het hotel, dat op loopafstand van Beale Street en aan de Mississippi lag. Een prima lokatie dus.
Nog voordat de dame van de receptie ons had ingecheckt had Annie al een slordige 20 foldertjes uit het rek getrokken met allemaal dingen die ze allemaal héél graag wilde zien. De opwinding en bloeddruk begonnen zorgwekkend op te lopen.
Nog voordat we de koffer hadden uitgepakt kwam het eerste whatsappie al voorbij: “Kees en ik willen zo naar het Rock en Soul Museum, wie gaat er mee?”
“Annie, we hebben net ruim 400 kilometer gereden, we willen zo eerst wat eten en drinken. Relax, we zijn hier nog 3 volle dagen....”

We besloten om effe een happie te doen en wat te drinken in Beale Street.
Beale Street is, zoals ze het zelf noemen “home of the blues”. Dé straat van Memphis, die ook nog wordt bezongen in de song “Walking in Memphis” van Marc Cohn, met een aaneenschakeling van blues clubs, restaurants en bars.     
Onze wat verlate lunch was typisch Amerikaans met burgers, chicken tenders, etc.
Vandaag zouden we het rustig aan gaan doen. Wat relaxen bij de pool, vanavond nog ergens een lekker hapje eten en dan morgen naar Graceland, the holy ground voor de Elvis fans.
Maar eerst nog effe ergens wat drinken. En dát....was de tweede vergissing van die dag....
We vonden een prachtig dakterras op de hoek van Beale Street en BB King Boulevard. Veel centraler ga je het niet vinden in Memphis.
Vanaf ons tafeltje konden we alle bedrijvigheid en bezoekers van Beale Street uitstekend volgen. De serveerster serveerde heerlijke G&T’s (Gin and Tonics) en lekkere koude biertjes.

 
Wellicht dat onze nazaten Dore, Bette Hannah, Jet, Bart, Rik en Max nu even kunnen stoppen met lezen. Het vervolg was niet echt heel erg opvoedkundig verantwoord...
Het volgen van alle bedrijvigheid was geweldig amusant, de temperatuur was goed, de G&T’s waren heerlijk en volgden elkaar in een (iets té) rap tempo op en de stemming was opperbest. Die werd eigenlijk steeds beter.

Time flies.....
Voordat we het wisten was het 10 uur en waren alle mooie plannen met relaxen bij de pool en een lekker hapje eten met een wegwerpgebaar schaterend op de spreekwoordelijke buik geschreven.
De serveerster begon langzamerhand ook wat zorgelijker te kijken en vroeg zich angstig af of wij ooit nog weg zouden gaan.

Het werd tijd om rustig terug te lopen richting hotel. Dan konden we altijd nog onderweg ergens wat drinken...
Eerder die dag, net nadat wij daar weg waren, waren er rellen uitgebroken in St Louis. Demonstranten keerden zich massaal tegen de politie. Derhalve besloten Trudy en Annie dat het tijd was om de politie in Memphis wat onvervalste Tielse genegenheid te tonen. Gewoon even laten merken dat er ook mensen zijn die de politie wel een warm hart toedragen.
Trudy nam daarbij haar taak wel heel erg serieus en werkte en passant de halve Memphis Police Force af...
    

Als afsluiter van die avond gaven Kees en Trudy de aanwezige Amerikanen nog een lesje line-dancing in één of andere vage tent met een nog vagere hillbilly band op het podium.
    
Kees maakte er een soort cross-over dance van line-dance, duckwalk en Irish river dancing van.
Ik vermoed dat we dit zeer binnenkort nog wel terug gaan zien binnen de Memphis dance-scene.
Kijk voor een goede indruk ook even naar de videoclips (Memphis Line Dance 1 en 2) in de "video's folder".