Zondag 24 September

Met Clarksdale konden we wederom een bijzondere ervaring bijschrijven, maar 2 dagen was voldoende om alles te bekijken en te ervaren.
Time to move on. Het reisdoel was Natchez, een rit van zo’n 350 km.

 
Ontbijt bij de plaatselijke "Country Platter"

Het eerste stuk leidde ons wederom lang uitgestrekte katoenplantages.
 
Het laatste stuk zijn we van de highway afgegaan, zodat we tot aan Natchez nog een stuk de Natchez Trace Trail konden volgen.
De Natchez Trace is van oorsprong een bospad van ruim 700 km, honderden jaren geleden aangelegd en gebruikt door de indianen.
Het pad loopt van Natchez tot Nashville en verbind the Cumberland River, the Tennessee River en the Mississippi River.
Uiteraard zijn de Amerikanen zo vriendelijk geweest om daar een strook asfalt overheen te trekken, zodat oprechte natuurliefhebbers als wij, met hun auto door de prachtige natuurgebieden kunnen scheuren....
Het was een prachtige trail. Zie ook de video’s “Natchez Trace Trail”.

Natchez zelf heeft niet zo heel veel met muziek te maken, maar was door ons gekozen als tussenstop op weg naar New Orleans.
Het strategisch aan de Mississippi gelegen Natchez was de plaats waar de Spanjaarden, de Engelsen en de Fransen elkaar vanwege een tomeloze expansiedrift de hersens insloegen. En dat terwijl ze er eigenlijk niets te zoeken hadden, omdat het land natuurlijk toebehoorde aan de Natchez indianenstam.
Hoe oneerlijk de rijkdom ook was vergaard, Natchez straalde wel heel wat minder armoede uit dan Clarksdale.

We arriveerden redelijk vroeg in de middag, zodat we zoals gepland nog een tijdje aan het zwembad konden liggen. Als het zwembad tenminste niet gesloten was, zoals in Clarksdale (bij ruim 30 graden Celcius).
Dat was dan ook het eerste wat we vroegen bij binnenkomst in het Holiday Inn Express & Suites Hotel.
Het zwembad was open bevestigde de dame achter de receptie, maar ze had geen kamers meer vrij. Dus ik overhandigde haar onze vouchers, we hadden immers een reservering.
“That’s for the Hampton Inn & Suites sir, that’s the hotel next door…..”.
OK, klein foutje…
The Hampton Inn had gelukkig ook het zwembad open.
Het was niet echt een heel groot zwembad. Wel een populair zwembad….bij de plaatselijke insecten, die er in grote getalen in ronddreven.
Kees ontdeed op vakkundige wijze het bad van de meeste insecten, zodat Annie haar kunstjes in het water kon vertonen.
Na 2 weken een Amerikaans calorie-dieet gevolgd te hebben, is het beter om het kunstje waarbij je door een zwemband heen moet duiken, achterwege te laten. Dan kun je wel eens klem komen te zitten. Ik wil hierbij geen namen noemen, aangezien Annie op de foto onherkenbaar is.

Truc met band....

’s Avonds heerlijk gegeten bij de Magnolia Grill, een restaurant met een mooi uitzicht aan de Mississippi.
  
Na afloop nog wat after-dinner drinks bij de Under the Hill Saloon, een mooie oude bar, ook aan de Mississippi, met een nogal vaag klantenbestand.
Twee Hells Angels aan de bar, een oude dwerg die net boven de tafel uitkwam, een blijkbaar behoeftige dame die aan iedereen ongevraagd haar telefoonnummer gaf, een barkeeper met een lange baard en wat lokale rednecks.
Wat opviel was dat het plafond vol zat met dollar biljetten. Blijkbaar werd het plafond gebruikt als fooienpot. Onduidelijk was hoe die dollarbiljetten tegen het plafond, wat een paar meter hoog was, kwamen.
Toen ik het aan de hillbilly achter de bar vroeg, zei hij: “it takes you one dollar to find out sir….”.
Een prima weldoordacht stukje marketing moet ik zeggen. Mijn dollarbiljet prijkt nu ook aan het plafond van de Under the Hill Saloon….
 

Terug naar het hotel was heuveltje op, dus maar de lokale taxi aan laten rukken.
We werden opgehaald door bijzonder vrolijke en grappige bejaarde taxichauffeur, die enthousiast zijn eigen muziek draaide.
“Hé”, zei Annie helemaal blij, “hij draait gewoon mijn muziek!”
“Ja Annie, hij vertelde net dat hij hier nog heel wat op gedanst heeft met zijn vrouw……in 1959….”.