Maandag 18 September

Volgens het aangepaste programma was het vandaag de dag voor de grootste toeristische attractie van Memphis: Graceland.
Of je nou fan bent van Elvis of niet, dit moet je gewoonweg gedaan hebben. De invloed van Elvis Presley, the King of Rock and Roll, op de hedendaagse muziek is natuurlijk ongeëvenaard.

We hadden besloten om het voorgeprogrammeerde en eentonige ontbijt van het hotel maar te laten voor wat het was en onderweg naar Graceland een ontbijtje te scoren.
Vlak voor Graceland vonden we een Wendy’s, een Amerikaans keten van “restaurants”, waar je vaak ook kunt ontbijten.
Het door ons gekozen restaurant serveerde echter alleen hamburgers. Alhoewel het hele reisgezelschap zich al met speels gemak had aangepast aan de Amerikaans eetgewoontes, ging dit toch nét effe iets te ver.
De jongen achter de kassa was echter erg behulpzaam en legde uit waar we het dichtsbijzijnde restaurant met ontbijtmogelijkeden konden vinden. Hij had het knauwende zudelijk accent tot kunst verheven en was zelfs na 3 keer herhalen nauwelijks te verstaan. “Ya’ll go to éhèp (fonetisch)” was het beste wat we ervan konden maken. Nogmaals laten herhalen was zinloos.
Het moest ergens bij de eerstvolgende afslag zijn. Dus iedereen naarstig op zoek naar een eetgelegenheid die iets van Ahab of Ahap heette. Niet te vinden. Totdat we een ander restaurant op de aangewezen lokatie vonden dat ook breakfast verzorgde: IHOP (International House Of Pancakes). Het duurde een minuut of 10, we waren al binnen, voordat iemand plotseling besefte dat je IHOP met een zuidelijk Amerikaans accent uitspreekt als “éhèp”.
We hebben ons maar niet aan Elvis’ lievelingsgerecht gewaagd (een boterham met pindakaas, spek en banaan....). Het onbijt bevatte zo wel voldoende caloriën om de dag door te komen.

We zaten buiten het hoogseizoen, dus het was relatief rustig bij Graceland. Geen urenlange wachtrijen bij het huis van “the King of Rock and Roll”.
Maar verder was het, zoals verwacht natuurlijk, wel een enorme Amerikaanse poppenkast.
Voordat we met een busje naar the mansion, het woonhuis, gebracht werden, konden we eerst nog de vliegtuigen van Elvis bekijken. Decadentie ten top uiteraard, wanneer iemand 2 vliegtuigen bezit. Één wat kleiner toestel, en één toestel formaatje passagierstoestel. De gespen van de veiligheidsgordels bekleed met bladgoud.
En dan te bedenken dat Elvis nooit buiten de USA optrad.
Hij gebruikte zijn toestellen bijvoorbeeld om zijn dochtertje Lisa Marie even een half uurtje in de sneeuw on Colorado te laten spelen, of om een toast met pindakaas en banaan te eten in New York. Gewoon omdat het kan...
    
Daarna werden we met een busje bij the mansion gedropt en werden we schuifelend in colonne door het huis geleid.
 
Prachtig om alles te zien, maar de term “wansmaak” kwam toch meerdere malen in mij op. Ik geloof niet dat Elvis en ik qua smaak betreffende inrichting op één lijn zitten.
     
Wat jammer doch wel te verwachten was, was dat alleen de positieve dingen aan bod kwamen. Zijn huwelijk met Priscilla kwam wel uitgebreid aan bod. Over het feit dat ze binnen 6 jaar alweer gescheiden waren werd met geen woord gerept.
Het feit dat hij de laatste jaren van zijn leven depressief was en dat zijn dood veroorzaakt werd door een verslaving en overdadig gebruik van medicijnen, kwam ook totaal niet aan bod.

 
De exposities aan de overkant van Elvis Presley Boulevard (wat een toeval dat hij in een straat woonde met zijn naam...) waren mooi ingericht en erg interessant. Met name zijn autoverzameling vond ik prachtig.
 

Wederom een prachtige ervaring en iets wat je zeker gezien moet hebben als je in Memphis bent.
Uiteindelijk was het bijna een dagvullend programma. En dan te bedenken dat Annie niet eens t-shirts had gekocht vandaag (de tussenstand qua gekochte t-shirts stond op 11).
Trudy kocht wel de meest wanstaltige Elvis-klok die je je maar kunt voorstellen, voor op haar toilet. Op z’n Trudy’s wist ze weer een korting te bedingen. Eigenlijk ging dat kinderlijk eenvoudig.
Trudy zegt: “krijg ik korting?”.
De winkelbediende zegt: “ja dat is goed”.  
Als ik ooit zoiets zeg staat de winkelbediende mij slechts aan te staren of ik van een andere planeet kom. Trudy krijgt gewoon korting.

Het diner en de avondborrel waren reeds enkele weken geleden “per ongeluk” door Annie besproken.
“ja....ik weet ook niet....ik wilde alleen even kijken wie er die avond zou spelen en toen kreeg ik ineens een bevestiging van mijn reservering....”.
Nou kan het een aardig stukkie rotter. De reservering was voor the BB King’s Blues Club in Beale Street. Toch wel dé tent van Beale Street. Prima eten, goede drankjes en altijd live muziek van goede muzikanten.
Een heerlijk BBQ platter met een goed stukje live blues op het podium, is voor mij geenszins een straf.
Die avond zou eigenlijk Blind Mississippi Morris spelen, maar die kon blijkbaar de club niet vinden. The BB King’s Club All Star Band was een meer dan geschikte vervanging. Gewoon een lekker band met topmuzikanten die je diner heerlijk opluisteren.