We Gaan!
11 september 2017
De “grote dag” is aangebroken. Het is 11 september, ofwel nine-eleven zoals de Amerikanen deze historische dag in de Amerikaanse (luchtvaart) geschiedenis ook wel noemen.
Een mooie datum om met een Amerikaanse maatschappij richting de USA te vliegen leek ons, zeker gezien Anie’s enorme vliegangst...
Bitch Irma is de afgelopen dagen nauwlettend in de gaten gehouden, maar is keurig afgebogen over Florida en lijkt onze route letterlijk en figuurlijk links te laten liggen.
De afspraak was de trein van 6:47 uur (!) richting Schiphol te nemen om file-stress op de A15 en de A2 te vermijden.
Na een lang en intensief Appelpop weekend is dat bijzonder vroeg kan ik verklappen....
Iedereen was keurig op tijd op het station. Trudy met haar nieuwe lichtblauwe glow-in-the-dark koffer, Annie met haar nieuwe stemmige zwarte koffer, Erika en Ineke met hun vooral functionele koffers, ik met mijn stevige reistas en Kees met zijn kleine my-first-Sony koffertje.
Het eerste onenigheidje over de mee te nemen hoeveelheid baggage had reeds plaatsgevonden. Het betrof hier niet de gebruikelijke discussie:“moet je dat nou écht allemaal meenemen?”. Het ging ditmaal om de omgekeerde discussie, waarbij Annie zich afvroeg of dat écht alles was wat Kees mee wilde nemen.
Kees vond 2 t-shirts, een korte én een lange broek toch wel ruim voldoende. We gaan tenslotte maar 3 weken.
Checkin, security en douane verlopen allemaal vlotjes en zonder problemen. Ook de verwachte hystery en totale nervous breakdown vanwege de vermeende vliegangst bleven verrassend genoeg uit.
In het kader van “Face Your Fears” laat Annie zich vooraf nog even vastleggen met haar grote vijand voor vandaag: de Boeing 767 van United Airlines....
De vlucht verloopt vlotjes met hier en daar wat turbulentie, maar verder gewoon dodelijk saai als altijd.
Bij aankomst in Chicago wordt de aandacht voor vliegangst volledig overwoekerd door de ontzetting over de opgezette voeten en enkels. Het behoeft verder weinig uitleg dat het hier niet ging om een gender-neutrale discussie, maar Kees en ik ons daar niet in hebben gemengd...
“Oh Erika, je enkels zijn niet alleen opgezet maar ook nog helemaal blauw, of is dat viezigheid?.....”
“.......ehmmm.....dat is mijn tattoo......”
Met de shuttle naar het Alamo kantoor om onze Van op te halen.
Annie’s voorkeur ligt duidelijk bij een ander type auto....
Onze auto voor de komende 3 weken is een mooie ruime en luxe Dodge Grand Caravan.
Het is ruim een half uur rijden van de luchthaven naar ons hotel in West Ohio Street, River North chicago.
Een uitstekende lokatie voor een paar dagen Chicago.
Bij het inchecken worden Kees en Annie verrast door de felicitatie van dochters Dore, Bette en Hannah, met hun 30-jarige huwelijksdag.
“Mijn 30-jarige huwelijksdag is tevens de langste dag in ons huwelijk....” merkt Kees terecht op (7 uur extra ivm tijdsverschil).
Na een paar welkomsbiertjes en een warme hap in het Hard Rock Cafe Chicago, vallen bij bijna iedereen de ogen bijna dicht.
Erika had niet heel veel honger en besluit dus om alleen een voorgerechtje te bestellen....
Ongeacht het tijdstip van opstaan, de vliegtijd, of het tijdsverschil met thuis, is 20:30 uur voor mij toch echt te vroeg om te gaan slapen.
Bovendien zit Blue Chicago blues club letterlijk om de hoek, met iedere avond live muziek.
Ik besluit derhalve om dan maar alleen effe op pad te gaan.
Die avond speelt the Mike Wheeler Blues Band samen met Claudette Miller. Een uitstekende band met onvervalste Chicago blues.
De thuisblijvers hadden wederom ongelijk....
Zie ook "Video's" voor 2 clips met een goede impressie van live blues in the Blue Chicago.
Ik ben echt jaloers.
Ziet er tot zo ver echt tof uit!!!
Annie en Cees gefeliciteerd! Tis omgevlogen.
Groetjes Roos
Had graag mee gewild
Guy's... enjoyed 👊