Dinsdag 12 September

Na een lange reisdag gisteren, was het vandaag de eerste “echte” vakantiedag.
Iedereen had goed geslapen en stond volgens afspraak om 9 uur klaar voor het eerste Amerikaanse ontbijt.
De keuze viel logischerwijs op restaurant Beatrix, niet vanwege de hoge koningsgezindheid binnen de groep, maar meer omdat het lekker dichtbij was en het er prima uitzag.
Het bleek een beetje hipster-restaurant te zijn waar je vriendelijk bediend werd door een trendy dude met blauw-gelakte nagels.
Het ontbijt was prima, de shishito en organic turkey bacon die bij de omelet geserveerd werden, namen we voor lief.

Het programma voor vandaag werd ter plekke in elkaar gedraaid. Om te beginnen een wandeling door Chicago naar the Willis Tower (voorheen the Sears Tower), het hoogste gebouw op het westelijk halfrond.
Het weer was prima en de wandeltrip van ongeveer een half uur was uitermate aangenaam.
Annie, die tot voor kort Tiel nog een grote stad vond, viel van de ene verbazing in de andere over werkelijk alles wat je in een grote stad als Chicago tegenkomt. De kinderlijk enthousiast reacties waren aandoenlijk.
Elke 5 passen klonk het: “oh kijk nou, wat mooi, een .....”.
Op de puntjes kun je willekeurig voorwerpen en planten invullen die je zoal in Chicago tegenkomt, zoals de kleinbladige wingerd, een agent op een fiets, vlijtige liesjes, smalle steegjes (die steevast gecontroleerd werden of er geen lijken in lagen zoals in film), enorme wolkenkrabbers, etc.
Iedere plantenbak werd vakkundig geanalyseerd en all planten benoemd. Mijn botanisch kennis groeide met iedere stap. Het beloofde een educatieve vakantie te worden.

De Willis Tower was hoog, erg hoog.
 

Toch wel een dingetje voor iemand met een redelijke hoogtevrees, zoals ik. Een behoorlijk ding voor iemand met panische hoogtevrees, zoals Annie, die al door de knieën zakt als ze over de glasplaat bij de ingang van Grieks restauranr Rhodos moet lopen.

 
Het uitzicht op 412 meter hoogte was overweldigend. De glazen box waar je in kon gaan staan om vervolgens 412 meter recht naar beneden te kijken, was ronduit spectaculair.

 
Trudy, Ineke en Erika deinsden nergens voor terug. 

 
Kees "sprong" er ook zo bij....

Ik stond er.....doch niet van harte....

Annie durfde ook best wel....tot op een meter van het raam te komen....op haar knieën.

Na the Willis Tower was het eigenlijke plan een rondvaart over de Chicago River, maar dat werd uiteindelijk een wandeling over the River Walk, een wandelboulevard onderlangs de Chicago River, met vele leuke terrasjes.

Deze wandeling bracht ons bij the Navy Pier en Lake Michigan, waar we alsnog de rondvaart hebben gedaan, alleen nu over Lake Michigan.

Diner was besproken om 20:00 uur in the House of Blues, dus na de rondvaart was er nog wel even tijd om een biertje te doen in Buddy Guy’s Legends blues club.

 
Wellicht niet de mooiste blues club in Chicago, maar wel eigendom van Buddy Guy en met een hele rij gesigneerde gitaren en andere relikwieën  aan de muur. Dus Annie vond het weer allemaal prachtig.

  
De rest was voornameljk dorstig.
De bluesgitarist die vlak na onze binnenkomst het podium betrad was erg goed. Eigenlijk niet van de CD te onderscheiden. Althans....niet voor Trudy, die bij het laatste nummer verwonderd vroeg: “Oh....was hij al begonnen dan?”

Diner was besproken bij House of Blues. Een prachtige blues club annex restaurant.

 
Hoewel de zaal niet heel erg groot was, treedt er de komende weken toch een hele lijst van bekende namen op als Tom Jones, Johnny Lang, etc.

Het eten was prima en werd op het podium (en soms er ook voor) begeleid door Corey Dennison. Een erg lekkere band, zoals op de videoclip te zien is (zie video's).

Het hotel was op loopafstand, dus een mooie gelegenheid om effe uit te buiken. Bij terugkomst bij het hotel zorgde Kees nog voor een mooie afsluiter van de avond met zijn opmerking “oh.....ik ben m’n portemonnee kwijt...”.
Gelukkig was de ober een eerlijk mens en lag de beurs bij binnenkomst al op Kees te wachten......